DLACZEGO DZIECI PYSKUJĄ? CO Z TYM ZROBIĆ?
Dziecko do ciebie pyskuje i nie wiesz, co robić? Kary i szlabany po pewnym czasie tylko pogorszą sprawę. Pyskowanie dziecka choć denerwuje, jest zachowaniem normalnym, rozwojowym. Sprawdź, kiedy i jak należy reagować.
Konflikty między dzieckiem a rodzicem eskalują czasem do olbrzymich rozmiarów. Zwyczajna rzecz, błahostka, jak wyrzucenie śmieci, sprzątnięcie zabawek czy powrót do domu na obiad, mogą okazać się pierwszym krokiem do rodzinnego piekła. Wtedy bardzo łatwo o to, by puściły nerwy. Najpierw w szał wpada dziecko, następnie rozjuszony rodzic.
Może nam się wydawać, że pyskowanie dziecka stanowi zamach na nasz rodzicielski autorytet i jest przejawem kompletnego braku szacunku wobec innych. Z takim nastawieniem nie trudno o zdenerwowanie i zamartwianie się, co wyrośnie z malucha, jeśli nie zdecydujemy się na gwałtowną interwencję. Dla własnego spokoju i dobra sytuacji powinniśmy pomyśleć o odzywkach nieco inaczej.
Pyskowanie jest zachowaniem normalnym, rozwojowym. Dzieci, przybierając arogancką według nas postawę, testują granice. Próbują zawalczyć o swoją niezależność. Często dzieci w wieku wczesnoszkolnym chcą w ten sposób pokazać nam, że są już duże, dojrzałe i mają swoje zdanie. Pragną naciągnąć nieco granice swobody.
Niemiłe odzywki pojawiają się nie tylko w związku z kolejnym etapem rozwoju dziecka. Pyskowanie często cechuje małych indywidualistów oraz dzieci charakterne i impulsywne, które nie radząc sobie z emocjami, odnajdują w pyskowaniu sposób na rozładowanie napięcia. Odzywki mogą również mieć korzenie w niedostrzeganych przez dorosłych, dziecięcych problemach. Bywa tak, że dzieci brzydkimi słowami i atakami na rodziców, próbują zwrócić na siebie ich uwagę. Czują się niedostrzegane lub niedoceniane. Z tego powodu nie raz takie zachowanie pojawia się wraz z narodzinami rodzeństwa. Często przyczyną tzw. pyskówek są zgoła inne, indywidualne problemy malucha, których rodzic “gołym okiem” nie jest w stanie dostrzec, a nierzadko samo dziecko nie potrafi sobie ich uzmysłowić.
Czym jest pyskowanie dla dzieci?
Pyskowanie z perspektywy dzieci to:
- mówienie prawdy, której dorośli nie chcą usłyszeć,
- dowolna wypowiedź, na którą zabrakło argumentów
- to co u dzieci jest pyskowaniem, u dorosłych określa się jako wyrażanie własnego zdania
- „nie pyskuj” mówią rodzice, gdy twoje argumenty są lepsze niż ich
Dzieci często uważają, że wcale nie pyskują, tylko rodzice „czepiają się o wszystko”, nic im nie można powiedzieć, nic nie rozumieją, są niesprawiedliwi, stosują podwójną moralność (im wolno, mnie nie), są nudni, bo nie potrafią zauważyć, że wyrzucanie śmieci czy zapełnianie zmywarki to żałosne, przyziemne czynności, a na świecie są ciekawsze zajęcia, mają za wysokie oczekiwania, nie biorą pod uwagę mojego zdania, w ogóle się ze mną nie liczą, traktują mnie jak służącą/służącego, nie pojmują, że jeśli ktoś skomentował moje zdjęcie na FB, to naprawdę jest to ważniejsze niż kolacja, wyprowadzenie psa, czy odebranie brata z zajęć.
Jak reagować, gdy dziecko pyskuje?
Krok 1. Hamuj zapędy
“Jesteś głupia!”, “Nie chcę mieć takich rodziców!”, “Sama sobie posprzątaj!”, „Nienawidzę cię!” Za każdym razem, gdy usłyszysz te słowa, postaw sprawę jasno - Ty się na to nie zgadzasz. Stanowczo, ale jednocześnie łagodnie, ze spokojem, powiedz dziecku, że rozumiesz jego zdenerwowanie, ale nie będziesz z nim rozmawiać, póki się nie uspokoi. Zapewne w tym momencie zaatakuje Cię kolejna fala brzydkich słów, być może nawet większa. Nie reaguj. Jeśli maluch znów będzie się zapędzać powtórz, że czekasz, aż się uspokoi. To ważne, byś w tym momencie nic dziecku nie tłumaczyła. Po prostu czekaj. Jeśli dziecko zauważy, że takie zachowanie naprawdę nie robi na Tobie wrażenia - a więc nie działa - szybciej się go oduczy.
Krok 2. Trzymaj nerwy na wodzy
Nie wolno Ci dać się wmanewrować w dyskusje. Czasami rodzice starają się odpłacić maluchowi pięknym za nadobne i pokazać, jak to jest słyszeć niemiłe słowa - wtedy reagują: “A ja nie chcę mieć takiego niegrzecznego synka”. To do niczego nie prowadzi. Pamiętaj, że dziecko uczy się zachowań od Ciebie, a mówiąc tak pokazujesz, że akceptujesz przyjętą ścieżkę przerzucania się słowami. Na Twoich barkach ciąży obowiązek panowania nad sytuacją. Nie unoś się, nie krzycz, absolutnie nie możesz testować mocy klapsów.
Krok 3. Opowiedz, co się wydarzyło
Gdy emocje nieco opadną, powiedz “Jesteś już spokojny, super, możemy wrócić do rozmowy” i porozmawiaj z dzieckiem od początku o tym, co się wydarzyło. O co poprosiłaś lub czegoś zabroniłaś oraz jaka była reakcja dziecka. Czasami rozmowa ta będzie mogła odbyć się lub zostanie dokończona dopiero po pewnym czasie, nawet kilka godzin po “aferze”, gdyż bardzo możliwe, że dopiero wtedy emocje będą na tyle stabilne, by móc rzeczowo omówić i pomóc dziecku zrozumieć, co się stało. Porozmawiaj z nim o jego reakcji, pomóż mu ją zrozumieć. Spróbujcie wspólnie wymyślić, co mogło wydarzyć się inaczej.
Krok 4. Pochwal
Jeśli Twoje dziecko uspokoi się, ZAWSZE okaż mu swoje zadowolenie z tego powodu. Powiedz “Super się teraz zachowujesz”, “Ale pięknie ze mną rozmawiasz.”, “Bardzo mi miło, że jesteś teraz spokojny.” Po wspólnej rozmowie możesz powiedzieć, że jesteś z niego dumna, bo poradził sobie ze złością. Pochwal go za pomysły lub za to, że uważnie Cię słucha. “Poukładajcie” wspólnie sytuację na nowo.
Krok 5. Zastanów się
Pomyśl nieco dłużej o tym, co się wydarzyło - już w samotności. Przyjrzyj się swojemu dziecku, jego sprawom i emocjom. Zastanów się, co może kryć się pod odzywkami. Czy oby na pewno jest to tylko testowanie granic, czy może kryje się pod tym większy problem - niekoniecznie dziecka, być może Twój, np. brak czasu dla dziecka.
Zainteresowanych Rodziców zachęcam do odwiedzenia poniższych stron:
Pozdrawiam – Krystyna Dura
| « poprzednia | następna » |
|---|